Το χιούμορ των μαθητών μας ως αντίδοτο στη δύσκολη περίοδο της καραντίνας
Μια απολαυστική “σελίδα ημερολογίου” από μαθητή της Α΄ Γυμνασίου
 | 10-04-2020 Ένας μήνας στο σπίτι! Ένας μήνας χωρίς σχολείο, χωρίς βόλτες με τους φίλους, χωρίς αθλητικές δραστηριότητες, χωρίς τις συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων, χωρίς πάρτι, χωρίς……….. Σε μια σελίδα ημερολογίου γράφω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου από αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία. (Πώς περνώ την μέρα μου, πώς νιώθω, τι με προβληματίζει, πρέπει να πειθαρχήσω;) |
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Στον κόσμο πλέον έχει ξεσπάσει μια πανδημία, ο κορονοϊός, ο οποίος είναι πολύ επικίνδυνος για όλους μας. Λόγω του κορονοϊού είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε σπίτι και, αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε πληροφορώ ότι είναι πολύ βαρετά. Ναι μεν δεν έχουμε σχολείο και καθόμαστε και παίζουμε στα ηλεκτρονικά πολλές ώρες, αλλά καταντάει βαρετό και, όσο να πεις, δεν είναι και πολύ ωραίο να κάθεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα.
Αυτή η πανδημία προήλθε από την Κίνα λόγω μιας μολυσμένης νυχτερίδας. Στην αρχή πίστευαν ότι είναι μια απλή ίωση και έβγαιναν από τα σπίτια τους για ασήμαντες δουλειές, όπως για να πάνε βόλτα. Ως αποτέλεσμα είχε να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και για αυτό είμαστε τώρα σπίτι.
Το απόγευμα που μου είπε η μάνα μου ότι κλείνουν τα σχολεία, πέταξα απ’ τη χαρά μου. Σκέφτηκα, αυτή είναι ζωή, ρε φίλε! Όλη μέρα θα παίζω με τους φίλους μου στην κονσόλα. Χωρίς μαθήματα, χωρίς να γκρινιάζει η μαμά για τα μαθήματα και το διάβασμα…με λίγα λόγια ευχαριστώ τους κινέζους και την διατροφή τους..
Έτσι λοιπόν έκλεισα τσάντα, έβαλα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη και άραξα. Πήρα θέση μπροστά στην τηλεόραση, κοίταγα την μάνα μήπως κάποια στιγμή μου πει «πλάκα σου έκανα ετοιμάσου για το σχολείο», αλλά εκείνη ήταν αναστατωμένη και μιλούσε όλη την ώρα με τη γιαγιά μου και τον παππού μου στο χωριό.
Και εκεί που σκεφτόμουν ότι είναι ωραίος ο παράδεισος, με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος μου να με καλέσει στο πάρτι γενεθλίων του. Το λέω στη μάνα μου όλο χαρά αλλά η μάνα απαντά με ένα ξερό ΟΧΙ. Δεν πτοούμαι, περιμένω τον μπαμπά που είναι πιο ελαστικός. Έρχεται και ο μπαμπάς, δεύτερο όχι μέσα σε λίγη ώρα…
Αρχίζω την επανάσταση, τις φωνές, τις φασαρίες. Η μάνα συνέχεια λέει «εφηβεία είναι θα περάσει». Συχνά λοιπόν εκμεταλλεύομαι αυτή τη φράση της και φωνάζω και αντιδρώ μέχρι που την φτάνω στα δικά της όρια και τότε εκείνη λέει «και πού να δεις την κρίση της μέσης ηλικίας… την σβήνει την εφηβεία». Ηρεμώ γιατί ξέρω ποιος θα βγει νικητής σε μια τέτοια σύγκρουση γιγάντων!
Επανέρχομαι στο πάρτι. Μου εξηγούν αναλυτικά την κατάσταση και πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα με τον ιό. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι αυτό το όχι θα το ακούω συχνά πλέον μέχρι να λήξει η καραντίνα.
Έτσι κατάλαβα ότι η μέρα γίνεται μεγαλύτερη, ατελείωτη και η μόνη διασκέδαση θα είναι η κονσόλα μου. Ευτυχώς, ήρθε ένας ξάδελφός μου και έμεινε μαζί μας για λίγες μέρες. Κάναμε διάφορα εκτός από το να παίζουμε στην κονσόλα και τα κινητά. Θυμηθήκαμε τα επιτραπέζια, το ποδοσφαιράκι κ.α. που είχαμε να παίξουμε μ’ αυτά από τότε που τα πήραμε.
Κάποια στιγμή φεύγει κι ο ξάδελφος, βλέπεις έπρεπε και εκείνος να γυρίσει σπίτι του. Αν και μου περνάει απ’ το μυαλό ότι μπορεί να ευθύνεται η μάνα μου γι αυτό. Είπε τη φράση κλειδί που μας παγώνει όλους. «Τι θα λέγατεεεε, το τραβάει κι αυτό το εε, σαν απειλή ακούγεται. Τι θα λέγατε να σας έβαζα καμιά ασκησούλα»! Χμ…ναι καλά, όταν λέει ασκησούλα εννοεί θα γράφετε ασκήσεις μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ο ξάδελφος, λοιπόν, έφυγε γιατί μπορούσε να σωθεί! Αλίμονο σε μένα που εγκλωβίστηκα εδώ! Σκέφτομαι πόσο καλύτερη ήταν η καθημερινότητά μου με ασκήσεις του σχολείου που κάποια στιγμή τελειώνουν, με τη μάνα μου να ξεσπά στους δικούς της μαθητές με ασκήσεις και θεωρίες, και με λίγες ασκήσεις σε μένα, γιατί είχα κι άλλες δραστηριότητες και διαβάσματα. Θυμώνω με την καραντίνα! Τελικά μάλλον δεν είναι έτσι ο παράδεισος, κάπως έτσι πρέπει να είναι η κόλαση, φιλαράκο, σκέφτομαι…
Περνάνε οι μέρες, συνεχίζω να παίζω, να τσακώνομαι, να τρώω και να κοιμάμαι ξημερώματα. Ναι ναι ξημερώματα! Έπεφταν οι δικοί μου για ύπνο κι εγώ έκανα πως κοιμόμουν και έβλεπα βιντεάκια στο κινητό, ώσπου με πήρε χαμπάρι η μάνα. «Το κινητόοο θα έρχεται στα χέρια μου το βράδυ, πάει και τελείωσε»! Βαριέμαι, έχω νεύρα, δεν μπορώ ούτε στο πάρκο να πάω με τους φίλους! Ρωτάω και τα παιδιά πώς περνάνε, μια απ’ τα ίδια κι αυτοί. Ωραία, λέω, δεν είμαι ο μόνος! Αχ να μπορούσα να βρω αυτόν το κινέζο που έφαγε αυτή τη νυχτερίδα, να του έδινα δυο κλωτσιές και να του έλεγα «φάε λίγο κοτοπουλάκι, ρε φίλε, πουλί είναι κι αυτό αλλά χωρίς ιούς. Έλεος, δηλαδή, εξαιτίας σου κλείστηκα σπίτι και δεν μπορώ άλλοοοο, θέλω να πάω σχολείο, θέλω να πάω αγγλικά, θέλω να πάω στην προπόνησή μου, θέλω να γλιτώσω απ τις ασκήσεις της μάααααααννααααααας μου»…
Θ. Φ. μαθητής του Α4
